ผมฟังคนหนึ่งคนพูดถึงการเดินทางของเขา แววตาของเขาช่างสัตย์ซื่อ และจริงใจ
ผู้คนล้วนตื่นเต้นในสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง บ้างบางคนจดจ้องเขาอย้างไม่กระพริบตา บ้างบางคนพยักหน้าตามคล้ายเขาเป็นนักอ่านนิทานที่มีเด็กน้อยคอยจ่อจดกับเรื่องราวของเขา
เวลาไหลร่วงเลยผ่าน ต่อมาเขากล่าวถึงอดีตที่เลยผ่านของเขา อารมณ์ร่วมเลยไปไกลเหมือนคอร์ดดนตรีที่เปิดทางกว้างสู่ท่อนฮุคที่ต้องการเน้นพลังของคำร้อง
มวนบุหรี่มอดไหม้ เรื่องราวไหลดำเนินผ่านไร้ความสะดุด ดุจกวีที่ผ่านการรจนาจากกวีเอก
นาทีนั้นฟ้ามืด เรื่องราวของเขาดับสิ้นไปแล้ว...ผมกำลังคิดถึงเรื่องราวอื่น มิใช่เรื่องของเขา
เรื่องที่หากเอ่ยกล่าวไป จะทำให้เรื่องราวของเขาดูจืดชืดสนิท ผู้คนจะสนุกจนหัวเราะร่า และมีน้ำตายามเรื่องเลยไกล...เรื่องราวที่ครบรส หาใช่เรื่องปลอบประโลมจิตใจ หรือสร้างสรรค์หัวใจให้มีกำลังสู้
ถึงเช่นนั้น...ผมเองก็ยังคงเงียบ และทบทวนเรื่องราวของตัวเองท่ามกลาง เสียงเล่าเรื่องของเขาที่ดังอยู่ในอากาศ
...................
No comments:
Post a Comment