หนังของเราเอง...

วันนี้เป็นวันเหงาๆวันหนึ่ง ไม่ถึงกับเศร้ามาก แต่ก็พอรู้ตัวว่า ตอนนี้เราอาจกำลังหลงทาง หลงทางในที่นี่คอ่นข้างแปลกนิดๆ คือหลงทางทั่วไปคือการที่เราสูญเสียเส้นทางที่ไปสู่จุดหมาย แต่หลงทางของผมคือ แม้แต่จุดหมายก็ยังไม่รู้ เดินทางเกือบทั้งวันในวันนี้ เป็นไปได้ว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ วันนี้ออกไปจากห้องนานที่สุดตั้งย้ายเข้ามาอยู่ หนังสองเรื่อง ข้าวหนึ่งมื้อ
ด้วยความหวังว่า วันนี้อาจสลัดอารมณ์เบื่อๆอยากๆ ออกไปจากจิตใจได้ ก่อนออกไปมีคนอาสาไปส่ง เราบอกไม่เป็นไร วันนี้อยากเดินไปเรื่อยๆ อยากใช้ความคิด ไม่เกินสิบห้านาทีหลังออกจากที่พัก ตัวผมไปอยู่บนรถสามล้อแล้ว
.........................................
หนังเรื่องแรกทำให้งาวงนิดๆ ไม่อยากโทษหนัง อาจเป็นเพราะเรานอนน้อย หนังเรื่องที่สองทำให้โมโห เริ่มเสียดายทำไมไม่มาง่วงเรื่องนี้(เรื่องที่สอง) ยามที่เราอยู่ไกลบ้าน ที่ไหนก็แล้วแต่ ดูเหมือนจะแปลกสำหรับเราไปหมด สำหรับตัวผมเอง ดีที่สุดในตอนนี้คือ การที่ได้อยู่ไกลจากที่พัก ตอนนี้ผมเริ่มเหนื่อยๆ เหนื่อยเสียจนอาจป่วยได้ เพราะเวลาผมเครียดจัดๆมักจะป่วย เชื่อไหม เวลาที่ผมอารมณ์ดี ต่อให้มาจามรดหน้า ก็ป่วยยาก
ไม่นานหนังก็จบ ดูตามเวลาหกโมงกว่า ไม่อยากลับบ้าน ถามตัวเองเอาอย่างไรดี ไปดื่มเบียร์ หรือกลับไปเจออะไรเดิมๆ ในห้องที่เราอยู่
ยอมรับว่าสับสน...ทั้งที่รู้ว่าเมื่อเลือกไปดื่ม ความเหงาหงอยและความเศร้าอาจหายไป
สุดท้ายก็เลือกแบบเดิม...กลับมานอนที่ห้อง ให้มันรู้ไปว่า กะอีแค่เหงา มันจะทำให้คนตายได้
...........................................