ภาพที่ไม่ได้วาดด้วยดินสอ

ตั้งแต่เด็กข้าพเจ้านั้นชอบรูปถ่ายที่เป็นสีขาวดำ และตอนนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกนั้น เป็นภาพขาวดำที่ข้าพเจ้าชื่นชอบ ภาพเหล่านั้นมักจะพกพาความรู้สึกเหงามาให้ข้าพเจ้าเสมอแต่ก็ไม่ลืมที่จะพกพาความอบอุ่นมาด้วย “เหงาแต่อบอุ่น” ข้าพเจ้าชื่นชอบความรู้สึกนั้น

-----------------

รูปถ่ายทหารที่กำลังถือปืนยืนเฝ้าป้อมปราการในขณะที่เด็กสองสามคนกับลังวิ่งเล่นอยู่ข้างหน้ายังคงติดอยู่ที่ข้างฝาในห้องนอนของข้าพเจ้าอย่างสงบนิ่ง ข้าพเจ้าชื่นชอบรูปภาพนี้เป็นพิเศษ ภาษาทางสายตาที่ทหารผู้นั้นแสดงออกบ่งบอกความรู้สึกของภาพนั้นได้เป็นอย่างดี สายตาที่ล่องลอยไปโดยไร้จุดหมาย เครื่องแบบท่าทางที่ขึงขังบอกความรู้สึกที่เข้มแข็งและตึงเครียด ปืนก็ยังคงเป็นปืนแม้ไม่มีลูกกระสุนแต่ก็มีรัศมีแห่งความโหดร้าย เด็กที่กำลังวิ่งไล่จับกันเบื้องหน้าบ่งบอกถึงความรู้สึกที่อ่อนโยนและความสนุกสนาน มีความแข็งกร้าวและอ่อนโยนในภาพเดียวกันแต่กลับสายตาของทหารผู้นั้นกลับแตกต่างออกไป สายตาคู่นั้นบ่งบอกถึงความล่องลอยและบ่งบอกถึงความอ้างว้างในเวลาเดียวกัน ในสายตาคู่นั้นมีอดีตอยู่ บางทีในสายตาคู่นั้นอาจมีคนๆหนึ่ง ไม่ใช่สายตาที่มองเห็นคนแต่เป็นคนในสายตา

.............

ในตอนนี้ภาพในสายตาของข้าพเจ้าเป็นภาพที่มีสีฟ้าเป็นผืนผ้าใบโดยถูกละเลงโดยสีขาว เป็นท้องฟ้าที่ถูกบดบังด้วยเมฆในตอนนี้ แต่เมฆในตอนนี้มิได้ทำให้ท้องฟ้างดงามน้อยลงเลยบางทีอาจกลับทำให้สวยขึ้นกว่าเดิม บางทีผู้หญิงที่เปลื้องผ้าหมดอาจงดงามน้อยกว่าผู้หญิงที่ไม่ได้เปลื้องผ้า ภาพเมฆที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าในตอนนี้เหมือนกำลังประกวดนางงามเมฆ เมฆก้อนแล้วก้อนเล่าล่องลอยผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ข้าพเจ้าหลับตาแล้วพยายามนึกถึงภาพเหล่านี้ในโทนสีขาวดำ เพียงข้าพเจ้าอยากทราบความงดงามในตอนนี้สามารถถูกเปลี่ยนแปลงความรู้สึกไปได้ด้วยสีหรือไม่

........

ไม่นานนักก็มีเสียงนกร้องคล้ายกับบอกว่าถึงเวลากลับรังของมัน เป็นข้าพเจ้าที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า ข้าพเจ้าคิดได้แล้ว อย่างไรก็แล้วแต่ ท้องฟ้าย่อมเป็นสีฟ้า ทหารที่ยืนอยู่หน้าป้อมปราการย่อมใส่ชุดสีเขียวเช่นกัน

----------------------