คืนหนึ่งในฤดูหนาว...

คุณจำรักที่เป็นครั้งแรกของคุณได้ไหม ผมจำได้และผมก็เชื่อว่าทุกๆคนจำได้ รักครั้งแรกของผมจริงๆเกิดขึ้นตอนเรียนอยู่ปีหนึ่ง ถึงตอนนี้มันยังไม่ไปไหนมันยังคงฝังอยู่ในใจ คุณรู้ใช่ไหม ตอนที่เรากำลังลุ้นความเป็นไปได้ของการที่คบกันนี่เป็นอะไรที่ตื่นเต้นที่สุด คุณเป็นไหม หัวใจเต้นแรง ฟังเพลงอะไรก็ดูมันสวยงามเพราะซะเหลือเกิน ไม่มีความเร่งรีบร้อนรนในชีวิตเป็นเพราะว่าในใจเราอบอุ่น การที่จะมีใครสักคนเข้ามาในหัวใจนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ผมคิดว่าหลายคนอาจจะชอบคนง่ายแต่เรื่องการที่จะหลงรักใครสักคนมักจะเป็นเรื่องยากอยู่เสมอ ง่ายๆนะ ในชีวิตคนสักคนหนึ่งอาจจะเคยอกหักสักห้าครั้ง แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าเวลาคุณเศร้าเสียใจจะมีคนถึงห้าคนที่ทำให้คุณนึกถึง เรามักมีคนพิเศษอยู่หนึ่งเดียวในใจเราเสมอ เป็นได้ไหมเพราะว่าใจเรามีดวงเดียว
รักครั้งแรกเกิดขึ้นในฤดูหนาวเหมือนกับในหนัง เธอคนที่ผมเล่าให้คุณฟังนี่เรียนอยู่ปีเดียวกับผมแต่คนละที่ ผมเรียนวิศวะเธอเรียนบัญชีเป็นแฟนเพื่อนผมที่แนะนำให้รู้จัก เคยเป็นใช่ไหมเจอกันครั้งแรกก็ชอบเลย เชื่อไหมตอนเจอเธอในช่วงแรกๆเป็นทุกครั้งที่หัวใจผมเต้นแรงมากๆ คล้ายกับมันอยากจะออกมาเห็นหน้าเธอให้ได้ เธอดูไม่สนใจผมนักในช่วงแรกๆที่เจอกัน แน่นอนเพราะคนจีบเธอเยอะเธอมีทุกอย่างที่ผู้หญิงสวยคนหนึ่งจะมีได้ การแข่งขันจึงสูง ผมมักไม่ชอบต่อสู้กับใครนัก ผมไม่ชอบการแข่งขัน ผมว่าการอยู่เงียบๆนี่มันก็ดี ถ้าใช่ก็คือใช่แหละนะ
ผมอาจไม่เก่งเรื่องการรบนัก แต่ผมเป็นนักวางแผนที่ดี หลังจากที่ผมได้เบอร์เพจเธอมาจากแฟนของเพื่อนผม ผมเพจไปหาเธอครั้งแรกผมยังจำได้ผมบอกเธอว่าผมไม่ได้หวังสิ่งใด ผมรู้ทุกอย่างต้องใช้เวลา
ผมบอกเธอ...ผมจะเพจไปหาเธอหนึ่งหมื่นครั้ง เป็นทุกครั้งผมจะลงหมายเลขไว้ เช่น "ครั้งที่124คุณรู้ไหมว่าวันนี้ผมเรียนเรียนแคลคูลัสไม่รู้เรื่องเรื่องเลย ผมต่อต้านมัน เพราะผมคิดว่าเป็นครั้งแรกที่คณิตศาสตร์ไม่สามารถนำมาใช้กับชีวิตได้ในบางส่วน ผมหงุดหงิดแต่ก็ยิ้มนะ แล้วคุณล่ะเรียนรู้เรื่องไหม ใจหนึ่งก็อยากให้คุณเรียนรู้เรื่อง อีกใจหนึ่งผมอยากให้คุณเรียนไม่รู้เรื่องเหมือนที่ผมเป็น เพราะว่าผมเรียนไม่รู้เรื่องเพราะมัวแต่คิดเรื่องของคุณ"
ในครั้งแรกที่ผมบอกเธอไปในเพจ...ผมบอกผมจะเพจหาเธอหมื่นครั้ง ไม่ได้หวังให้เธอมารักผม ผมขอเพียงแค่ว่าเมื่อครบหมื่นครั้งผมขอเดทเธอสักครั้งหนึ่ง อย่าเพิ่งตอบรับหรือปฏิเสธ รอดูก่อนว่าผมจะทำได้ไหม ถ้าผมทำได้จริงแล้วเธอค่อยคิดว่าสมควรไหมที่จะเดทกับผมสักครั้ง
ในช่วงนั้นผมมีเศษตังค์ไม่ได้เป็นต้องวิ่งเข้าตู้โทรศัพท์ทุกครั้ง วันๆเอาแต่คิดข้อความที่จะส่งให้เธอ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมไม่ค่อยสนใจในการเรียนนัก
........................................................
"ครั้งที่4404 วันนี้ผมป่วยนะมากๆเลย คุณดูแลตัวเองด้วยใกล้สอบแล้ว อากาศตอนนี้หนาวมากผมไม่รู้จะขอบคุณผ้าห่มยังไงดี ผมรอแม่กลับบ้านก่อนแล้วผมจะเข้านอนนะ ขอโทษที่วันนี้ผมไม่ได้เพจไปหาเลย บางทีคุณอาจจะเหงา" ผ่านไปเป็นเดือนเป็นทุกวันที่ผมเพจไปหาเธอ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะโทรกลับมา ผมก็ไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านั้น แค่มีใครสักคนให้คิดถึงก่อนนอนน่าจะเพียงพอกับความสุขเล็กๆในชีวิตหนึ่ง บางครั้งเราฝันไปไกลถึงดวงดาวไม่ได้ ถ้าเราไม่พยายามจะไป ความสุขของผมในตอนนั้นไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง แค่ได้มองไกลๆก็มีความสุขแล้ว ผมคิดแค่นั้นจริงๆ
ผมจำได้วันั้นผมป่วยมากและเป็นครั้งแรกที่ผมเพจไปหาเธอแค่ครั้งเดียวเพราะปกติต้องเป็นสิบครั้ง บางวันห้าสิบครั้งก็มี ประมาณสี่เดือนได้ที่ผมเพจไปหาเธอ ก่อนเข้าฤดูฝนจนผ่านเข้าฤดูหนาว คืนนั้นเป็นคืนที่หนาวนะ แต่ก็เป็นช่วงที่ผมฟังเพลงอะไรก็เพราะ แค่จินตนาการว่ามีคนรักสักคนก็พอสร้างความอบอุ่นในใจได้แล้ว ผมพอใจเพียงแค่นี้จริงๆ
คืนนั้นผมอยากนอนมากแต่เป็นเพราะแม่ยังไม่กลับบ้าน ผมจึงยังไม่อยากนอน ผมรู้ว่าแม่ทำงานเหนื่อยเพื่อให้ผมมีความสุข เพราะฉนั้นเป็นทุกคืนที่ผมต้องขอบคุณแม่โดยวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่ผมสามารถทำได้และไม่เกินตัว กอดแม่และหอมแก้มทุกครั้งก่อนนอน ผมกลายเป็นลูกแหง่แม่บอก แม่ชอบบอกผมยิ่งโตยิ่งเด็ก คุณรู้ไหมการกอดแม่นี่มันดีที่สุดในโลก เพราะว่าคุณจะไม่สามารถรับการตอบรับด้วยการกอดกลับครั้งไหนที่จริงใจมากไปกว่านี้ ไม่มีใครในโลกที่กอดคุณด้วยความรักมากกว่าแม่คุณหรอกนะ
คืนนั้นผมมีผู้หญิงสองคนให้คิดถึง...คนแรกผมเพจไปหาเธอแล้ว คนที่สองแต่เป็นคนแรกสำหรับผมเสมอ ผมไม่กล้าโทรไป ผมกลัวเธอมีความสุขอยู่ ผมไม่กล้ารบกวนใครเวลาที่คนๆนั้นมีความสุข
มองนาฬิกาห้าทุ่มสองนาที ปลอบตัวเองตอนกลางคืนจะหนาวยิ่งกว่านี้นะ เตรียมตัวให้ดี
........................................................
ห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที...เลขหนึ่งสี่ตัว มีเสียงโทรศัพท์มากริ่งดังแค่สองครั้งผมรับ ปลายสายกล่าว"กินยาแล้วหรือยัง เป็นอะไรมากไหม" นั่นคือประโยคแรกหลังจากที่ผมทักทายเธอไปครั้งแรกเมื่อประมาณสี่เดือนก่อน
ผมยิ้ม...ป่วยหนักกว่านี้ก็ได้ เพราะว่าเสียงนี้รักษาให้หายได้ หลังจากวันนั้นหน้าหนาวก็หายไปเพราะว่ามีคนมาสุมไฟในหัวใจให้อบอุ่นแล้ว
........................................................