เสียงบ่นของหัวใจ...

ผมเคยเขียนไว้ครั้งหนึ่งในบันทึก "บางครั้งคนที่เราอยากจะลืมนั้น อาจเป็นคนที่เราควรจดจำไว้" ส่องกระจกเห็นภาพใบหน้าตัวเองอย่างชัดเจน แผลเป็นที่ผากข้างขวา บ่งบอกถึงเหตุการณ์หนึ่งในชีวิต เป็นทุกครั้งที่เห็นมันกลับทำให้ย้อนกลับไปคิดถึงอดีต ความเจ็บปวดไม่ใช่ปัญหาในวันนี้ เนื่องจากความเจ็บปวดทางร่างกายเพียงไม่นานก็จางหาย แต่ค่ำคืนวันนั้นเป็นคืนที่มีมากกว่าความเจ็บปวด
บาดแผลที่อยู่บนหน้ามีไว้เพื่อย้ำเตือน...ถึงแม้เป็นเพียงบาดแผลเล็กๆ แต่สิ่งที่อยู่ในบาดแผลนั้น ยิ่งใหญ่แม้กระทั่งหลับตาแล้วยังคงรู้สึกได้ มีคนบอกยามที่เรามีบาดแผลในจิตใจ เรามักได้ยินเสียงของหัวใจตัวเอง
เสียงของหัวใจนั้นมันมักจะบ่นเป็นเสียงเบาๆ...เราต้องตั้งใจฟัง มันจะเต้นเป้นจังหวะช้า มีเพียงเราที่จะได้ยินเสียงนั้นเพียงคนเดียว เป็นเพราะว่า ผู้คนนั้นมักไม่ค่อยใส่ใจกับเสียงหายใจของผู้อื่น คนมักจะชอบฟังแต่เสียงหัวใจของตัวเอง นั่นอาจเป็นสาเหตุที่เราไกลจากความจริงใจ
ดึงผ้าห่มคลุมตัวเองในคืนอันเหน็บหนาว เข้าใจเป็นร่างกายที่ได้รับความอบอุ่น เพียงอยากให้เข้าใจ บางครั้งคนเราก็ไม่รู้จักพอ อยากได้ในสิ่งที่ต้องการมากกว่า ในตอนนี้เพียงอยากได้ความอบอุ่นในหัวใจ
มองเหม่อไปที่เพดาน...เห็นแมงมุมชักใยอย่างชัดเจนเป็นเพราะเปิดไฟนอน เป็นเพราะเราป่วยและเผลอนอนหลับไป ลุกขึ้นไปปิดไฟอย่างไม่เต็มใจนัก เพียงเพราะร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่ในใจต้องการความมืด เพียงเพราะความสว่างไม่ส่งผลดีต่ออย่างใดในเวลาที่ต้องจินตนาการภาพถึงใครคนหนึ่ง เพียงต้องการคิดคืนนี้อยากให้เธอมานอนอยู่เคียงข้าง
หลับตา...คิดถึงเธอ คนที่เคยอยากลืม แต่ภาพที่ต้องการเห็นกลับไม่ปรากฏ เป็นเช่นนี้ยามที่เราต้องการกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง สิ่งเดียวที่เกิดในตอนนี้กลายเป็น การที่เราได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองอย่างชัดเจน
......................................................