ใครเลยจะรู้...

ถ้ามีใครผ่านมาทางนี้ช่วยบอกด้วย ที่นี่คล้ายกลายเป็นบล็อกรกร้างไปแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าใคร เป็นเพราะผมเอง
หลายครั้งครั้นเดินผ่านไปมาคล้ายกับแกล้งมองไม่เห็น แต่ไม่ว่าใครก็ตามบนโลกไม่สามารถไม่รู้สึกกับสิ่งที่เคยรู้สึกได้ ผมคิดเช่นนั้น
รักเป็นอย่างไร...ในชีวิตนี้ไม่เคยถามใครและไม่เคยมีใครถาม แต่เคยเห็นคนอื่นตั้งคำถามนี้ขึ้นมา
รักที่สุขสมเป็นอย่างไรไม่ทราบได้ อาจเป็นเพราะว่าผมเองไม่พยายามที่จะไขว่ขว้ามัน อาจเป็นเพราะว่าผมเองไม่พยายามรักษามันให้ดี
ถ้าจะต้องโทษใครสักคน...ก็คงต้องโทษตัวเอง
ทุกๆเช้าในวันที่อากาศหม่นหมอง หรือทุกๆคืนที่ท้องฟ้าดูหมองเศร้า บ่อยครั้งที่ผมกลับไปนึกถึงเรื่องรักเก่าๆของผม
มีรอยยิ้มบ้าง...มีน้ำตาบ้าง อานุภาพของความรักนั้นมีอยู่จริงผมเชื่อเช่นนั้น
นั่งคิดเรื่องตัวเองแต่กลับไปคิดเรื่องบล็อกได่อย่างไรก็ไม่รู้...บล็อกร้าง คลายหัวใจที่รกร้าง แต่พอกลับมาสิ่งเดิมๆก็ยังคงอยู่เสมอ อาจมีบ้างที่ความรู้สึกได้เปลี่ยนแปลงไป
มีคนบอก...เวลาช่วยเยียวยาทุกอย่างได้ ผมเองก็เชื่อนั้น
ที่นี่เปรียบอารมณ์ด้านเหงาทั้งหมดของผม เป็นไปได้อาจเป็นเพราะว่าในช่วงนี้มีเรื่องให้คิดมากมายจนลืมไปว่าเราอยู่ในช่วงเหงา
กลับมาเหมือนทุกอย่างโปร่งโล่ง แต่บางสิ่งบางอย่างที่เคยฝังลึกลงไปในจิตใจยังไม่แปรเปลี่ยน
รักๆๆ...รักของผมในชีวิตที่เคยจริงจังมีสามครั้ง ว่าไปแล้วผมเองเป็นคนทำพังทั้งสามครั้ง
น้ำตาและหัวใจที่มีช่องโหว่เป็นหลักฐานชั้นดีที่หลงเหลือทิ้งไว้ให้เป็นร่องรอยแห่งความทรงจำ
คุณคนเดิมทั้งสามคงเปลี่ยนไปแล้วเช่นเดียวกับผมที่เปลี่ยนไป...ผมอบอุ่นเหลือเกินที่คิดถึงคุณทั้งสามคน
ป่านนี้คุณจะอยู่ที่ไหน ป่านนี้คุณจะอยู่กับใคร...เป็นเรื่องที่ผมใคร่ครวญคิดเสมอมา
ดาวที่เราเคยดูกัน เพลงที่คุณชอบ หนังที่เราเคยทะเลาะกัน เป็นผมที่ไม่เคยลืม...ผมคิดถึงพวกคุณเหลือเกินในค่ำคืนนี้
หมอนนุ่มๆเหม็นๆใบหนึ่งทำหน้าที่แทนตักพวกคุณได้เป็นอย่างดี...คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมชอบนอนตักอ่านหนังสือเป็นที่สุด(พร้อมสูบบุหรี่ด้วยนะ)
อากาศเริ่มเย็นแล้ว คงไม่ดีนักถ้าผมจะจมความรู้สึกเช่นนี้ไปนานๆ
เมื่อก่อนตอนอยู่ใกล้คุณผมคงอยากอยู่ในช่วงเวลานี้ไปนานๆ...แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนที่ผมอยู่เพียงลำพัง
คุณคงไม่โกรธผมนะ...ถ้าผมจะขอตัวไปนอนก่อนที่จะมีน้ำตา
....................................